معنی اسم کوهیار

گاهی در میان نام ها، واژه ای هست که بوی شکوه و استواری می دهد؛ یادآور صخره های خاموش و دشت های پهناور است. از همان لحظه ی تولد، حضوری آرام و مطمئن دارد، گویی زمین و آسمان در وجودش تلاقی کرده اند. او مظهر پایداری و وقار است، اما در عمق وجودش نرمی و مهربانی موج می زند؛ مانند نسیمی که از دامنه ی کوه می وزد و روح را نوازش می کند.

در سکوتش، دانایی نهفته است و در نگاهش، آرامشی ژرف. چنین روحی از جنس صبر و شهامت ساخته شده است. وقتی سخن می گوید، صدایش طنین اعتماد دارد و وقتی لبخند می زند، گرمایی از جنس اطمینان در فضا می پیچد. اطرافیانش در حضور او احساس امنیت می کنند، همان طور که دشت در آغوش کوه آرام می گیرد.

این نام برای مادری که آرزو دارد پسرش تکیه گاه و نگهبان باشد، معنایی ژرف دارد. واژه ای که هم قدرت را در خود جای داده و هم عطوفت را. او نماد توازن میان دل و خرد است؛ کسی که با صلابت می ایستد، اما هرگز از عشق تهی نیست. در وجودش روح زمین جاری ست، و این است زیبایی جاودانه ی چنین نامی.