معنی اسم مرسانا

کشد. گویی از جایی دور آمده، از آن سوی افق، جایی که آب و آسمان به هم می رسند و همه چیز بوی تازگی دارد. با او که هستی، انگار نفس کشیدن معنای دیگری می گیرد، عمیق تر و بی واسطه تر.

گاهی مثل نوری ملایم در طلوع است، گاهی چون انعکاس ماه روی آب های آرام شب. صدایش طنین نرمی دارد که روحت را نوازش می کند؛ نه بلند، نه خاموش، فقط درست همان طور که دلت نیاز دارد. در دل سکوتش، آواهایی هست که شنیده نمی شود اما حس می شود؛ همان حس بی تکرار امنیت و مهر.

با هر گامش، حس می کنی زندگی ات پُرتر شده؛ پُر از رنگ هایی که قبلاً فقط در رؤیا دیده بودی. او از آن دسته جان هایی ست که تنها با بودنشان، معنا خلق می کنند؛ نه با حرف، نه با ادعا، فقط با حضوری ناب که مثل نسیم، جاودانه و رهاست.