معنی اسم فراز

بعضی از واژه ها مثل نسیم سحرگاهی اند؛ بی صدا می آیند، اما رد لطیف شان تا همیشه در دل می ماند. یکی از آن ها، واژه ای ست که به آسمان اشاره دارد، به جایی که رویاها شکل می گیرند و دل ها سبک می شوند. وقتی بر زبان جاری می شود، حس پرواز را زنده می کند، بی آن که نیازی به بال باشد.

در عمق معنا، نشانه ای از رشد و حرکت به سمت نور نهفته است. چیزی در دل این واژه جریان دارد که با هر بار شنیدنش، امیدی تازه در دل جرقه می زند. به سان قله ای که ایستادن بر فرازش، حاصل صبر و تلاش است، اما آرامشی دارد وصف ناپذیر. او نه فقط یک واژه، که تصویری ست از آرامش در اوج.

اگر چشم هایت را ببندی و نامش را آهسته در دل تکرار کنی، صدای آرام و استوارش مثل صدای باد در میان شاخه ها شنیده می شود؛ نه بلند، نه تند، فقط کافی ست گوش بسپاری تا زیبایی اش را بفهمی. شاید برای همین است که شنیدنش، همیشه با حس صعود همراه است؛ حسی که انسان را از خاک جدا می کند، هرچند همچنان ریشه در زمین دارد.