معنی اسم غزل بانو

او شبیه نغمه ای آرام است که بی اجازه وارد دل می شود و همان جا می ماند. حضورش مثل شعری نانوشته، فضای خانه را پر از احساس می کند؛ نه بلند، نه پرهیاهو، فقط عمیق و ماندگار. مادر وقتی صدای نفس هایش را می شنود، حس می کند زندگی وزن تازه ای گرفته؛ نرم تر، لطیف تر و صبورتر از همیشه.

حرکت هایش آهنگی آرام دارند، انگار هر قدمش با ریتمی نامرئی هماهنگ است. نگاهش پر از حس است؛ نگاهی که می تواند خستگی یک روز طولانی را از دل مادر پاک کند. حتی سکوتش هم معنا دارد، مثل مکثی شاعرانه میان دو مصرع. بودنش به خانه گرما می دهد، گرمایی که از دل می آید و تا عمق جان می نشیند.

وقتی شب از راه می رسد و چراغ ها کم نور می شوند، مادر او را در آغوش می گیرد و آرام می شود. انگار تمام دغدغه ها برای لحظه ای فراموش می شوند. حضورش یادآور زیبایی های ساده زندگی است؛ همان چیزهایی که بی صدا می آیند و ماندگار می شوند. او قصه ای زنده است، قصه ای که هر روز با عشق ورق می خورد.