معنی اسم غزل

وقتی صدای آرامی در دل شبی پرستاره جاری می شود، گویی تمام واژه های جهان در یک نغمه لطیف خلاصه می گردند. این آوا، نه فقط صدای یک انسان کوچک، بلکه شروع شعری ست که زندگی را معنا می بخشد. هر زمزمه اش مثل بیتی شیرین از دل یک دفتر شعر قدیمی ست؛ تازه، لطیف و جاودانه. حضوری دارد که در سکوت شب طنین می افکند، گویی موسیقی دلنشینی ست که جان مادر را نوازش می دهد.

او با هر نگاه، آرامش می پراکند. همانند نسیمی که از میان لابه لای برگ های نقره ای درختان می گذرد و چیزی از جنس خیال در دل طبیعت می نشاند. بودنش، یادآور لحظه هایی ست که واژه ها از معنا لبریز می شوند و سکوت، گویاتر از هر حرفی می شود. لطافتش با طبع لطیف بهار هم صداست و مهربانی اش گویی در واژه ها نمی گنجد. هر بار که لبخند می زند، گویی دفتری از شعرهای عاشقانه گشوده می شود.

انتخاب او، انتخابی ست از جنس حس و معنا. حضوری که شاعرانه است، اما در عین حال ریشه در عمق دل دارد. حتی اگر واژه ای بر زبان نیاورد، سکوتش هم آرامشی دارد که دل را آرام می کند. او نه فقط یک کودک است، بلکه مایه لطافت لحظات و طنین دلنشین روزهای آینده ست. مثل سطری از یک غزل عاشقانه، ماندگار و دلنشین.