معنی اسم صفاناز

طلوع روز با نوری آرام روی پنجره می نشیند و او با قدم های کوچک و آرامش بخش خود، فضای خانه را به زمینی سرشار از لطافت تبدیل می کند. حضورش مانند موجی از روشنی ست که آهسته و بی صدا از دل آفتاب عبور می کند و بر قلب مادر می نشیند. هر نگاهش رگه ای از پاکی دارد، گویی از دل چشمه ای زلال برخاسته تا جهان را کمی روشن تر کند.

وقتی می خندد، خانه مثل باغی که تازه باران خورده باشد، جان می گیرد. صدای نرم و کودکانه اش مانند نسیمی که میان گلبرگ های لطیف می گذرد، هوا را پر از آرامش می کند. انگار در هر حرکتش، شیریتی از مهربانی جا مانده و هر لمس کوچکش، بذر امیدی تازه را در دل مادر زنده می کند. حتی سکوتش هم رنگی از وقار دارد؛ سکوتی که خانه را به پناهگاهی امن تبدیل می کند.

وقتی کنارش می نشینی، جهان انگار آهسته تر می شود؛ زمان عطر خود را از دست نمی دهد و لحظه ها به رنگ سپیدی و آرامش درمی آیند. او مانند پرتو خورشیدی ست که آرام روی شانه های زندگی می نشیند و همه چیز را از درون روشن تر می سازد. مادر با دیدنش حس می کند هنوز در دنیا چیزی هست که می تواند جان را نرم و صاف نگه دارد؛ چیزی شبیه نور، شبیه مهربانی، شبیه امید.