ستایشی بی کلام، که در نگاهش نهفته است

از همان نخستین روز، چیزی در وجودش بود که تحسین را بی اراده بر لب می نشاند. نه به خاطر کلماتی که می گفت، بلکه برای نوری که از قلبش می تابید. هر حرکتش، هر لبخند ساده اش، انگار جوابی بود به دنیایی که به دنبال زیبایی می گردد. او آمده تا نشان دهد شکوه، در سادگی و صداقت است.

دلت می خواست واژه ای برایش انتخاب کنی که شایستگی درونش را در خود داشته باشد. واژه ای که هر بار شنیده شود، یادآور احترامی باشد که بی دلیل نیست. برای او باید واژه ای باشد که نه فقط زیبا باشد، بلکه بتواند دل ها را به تحسین وا دارد، بدون اغراق، بدون تلاش، فقط با ذات خالصش.

وقتی با اویی، حس می کنی جهان جای بهتری ست. حضوری دارد که بی صدا، تحسین می آفریند. نه به دنبال ستایش است، نه نیازمند دیده شدن. اما بودنش، خود، دلیلی ست برای لبخند، برای گفتنِ آرامِ یک واژه، از سر مهر و احترام.