معنی اسم کاوان

در نگاه نخست، او نوری آرام در دل تاریکی بود؛ کودکی که حضورش مثل وزش نسیم کوهستان، روح را تازه می کرد. آرام و درعین حال نیرومند، گویی از دل خاک و باد زاده شده باشد. چشمانش پر از کنجکاوی و لبخندش، وعده ی روزهایی پر از حرکت و زندگی بود. از همان آغاز، نشانی از آزادی در رفتار و نگاهش دیده می شد؛ گویی روحی بی مرز و پرشور در وجودش خانه داشت.

مادر هر روز با تماشای او، یاد ریشه هایی می افتاد که از خاک وطن می رویند و در باد می رقصند؛ ریشه هایی که هیچ چیز توان خشکاندنشان را ندارد. در دل او، استقامت و لطافت در هم تنیده بود، همچون رودخانه ای زلال که در دل صخره ها راه می جوید. هر گامش نشانی از اراده و امید دارد، و لبخندش نویدبخش روشنایی فرداست.

روزی که بزرگ شود، حضورش الهام بخش دیگران خواهد بود؛ انسانی که با نگاهی روشن و قلبی راست، مسیر زندگی را معنا می بخشد. او یادآور آزادی و اصالت است، همان مفهومی که مادر، هنگام نخستین نوازش، در دلش زمزمه کرد.