معنی اسم آوید

سپیده دمی نرم از راه می رسد، بوی خاک نم خورده در هوا پیچیده و نسیمی آرام از لای پنجره می گذرد. در دل این سکوت روشن، واژه ای جوانه می زند که یادآور روشنایی صبح و نغمه ی آب است. نامی که وقتی بر زبان می نشیند، انگار پرنده ای از جنس نقره بر شاخه ی دل می نشیند و ترانه ای از امید را می خواند. هر هجای آن چون موجی سبک بر ساحل احساس می لغزد و آرامش را در جان جاری می کند.

شبی مادر، در روشنای کم رمق چراغ، کنار گهواره می نشیند و لبخندش را بر پیشانی نوزاد می پاشد. می داند این واژه، فقط صدایی برای صدا زدن نیست؛ چون شعری است که از عشق زاده شده، چون نجوا یی که بوی دریا و مهربانی دارد. هر بار که آن را می گوید، خانه پر از نور می شود، مثل قطره ای بلور که در آفتاب می درخشد و گوشه گوشه ی دل را گرم می کند.

سال ها می گذرد و آن واژه هنوز همان طراوت روز نخست را دارد؛ ساده، درخشان و زلال. گویی در عمق هر حرفش، نسیمی از آرامش می وزد و ردّی از لبخند می گذارد. واژه ای که شنیدنش دل را نرم می کند، مثل نوری که از پشت ابرها می تابد و یادآور زیباییِ جاودانِ مهر مادر است.