معنی اسم آویز

صبحی آرام در دل بهار بود، نوری لطیف از میان شاخه های جوان درختان می تابید و نسیمی سبک، بازی گوشانه بر موهای کودکی می لغزید که خنده اش شبیه صدای زنگ نقره ای بود. گویی هر نگاه به او، یادآور لطافت آسمان پس از باران می شد؛ آرام، دل نشین و پر از وعده ی روشن فردا. در نگاهش درخشش بی ادعای چیزی بود که نمی توان آن را تنها زیبایی نامید؛ گویی معنایی از دل مهربانی و آرامش زاده شده بود.

در گوشه ی خلوت شب، وقتی مادر با دستانی گرم و نگاهی لبریز از مهر، پتوی نازک را روی تن کوچک او می کشد، احساس می کند این نام نه تنها واژه ای برای صدا زدن است، بلکه پیوندی است میان قلب و آسمان. هر بار که بر زبان می آید، حال و هوای خانه را روشن تر می کند؛ همچون نوری که بی صدا در دل شب می تابد و گوشه های تاریکی را نوازش می کند.

در گذر سال ها، این نام همچنان می درخشد؛ بی آنکه غبار زمان بتواند از طراوتش بکاهد. همان گونه که آویزی ظریف بر گردن، نه از جنس طلا بلکه از جنس خاطره است، این نام نیز یادآور حضور نرمی است که در هر دل، ردّی از محبت و آرامش به جا می گذارد. واژه ای که شنیدنش، لبخند را بر لب ها می نشاند و گرمایی مادرانه را در دل ها می پراکند.