معنی اسم بویار

در شبی که مهتاب روی حریرِ رگ های خاک می نشیند، قلبی کوچک خیال پرداز را در آغوش می گیرد؛ نوری آرام که از دوردستِ تاریخ سرریز می شود و حسِ آشنای نجیب زادگی را در دل می پروراند. این تصویر مادرانه، همچونِ لالاییِ نرم، گرمایی از اعتماد و بزرگی به همراه دارد که هر شنونده ای را به رؤیایی بزرگ دعوت می کند.

گامی که در باغِ واژه ها برداشته می شود، بویش انگار از گلزارِ اصالت بلند می شود؛ ریشه ای که به سرزمینِ زبانِ ترکی پیوند خورده و خاطره هایی از آداب و بزرگی را همراه دارد. لحنِ قصه گو آن قدر لطیف است که حتی سکوت هم تبدیل به واژه ای مهربان می شود.

دستِ زمان نوازشگرِ پیشانیِ روزهای آینده است و امید، چراغ کوچکی ست که در آغوشِ کودک روشن می ماند؛ تصویری مادرانه از آینده ای که در آن بزرگواری با مهربانی همراه شده است. این روایتِ شاعرانه، دل را به گنجینه ای از آرزوهای نیک می برد و مهرِ بی زوال را در قلب ها ثبت می کند.