معنی اسم مهرسیما

سپیده دمی نرم از پشت کوه برمی خیزد و پرتوهایش را بر گونهٔ زمین می کشد؛ همان گونه که دختری با لبخندی آرام، روشنایی را به دل ها هدیه می دهد. او چون نوری زلال از جنسِ مهربانی ست، با حضوری که میان سایه ها می رقصد و هوا را پر از عطرِ آشتی می کند. نگاهش آرامشِ دریا را دارد و کلامش مثل نسیمی لطیف، جان را نوازش می دهد.

در دلِ مادر، واژه ها برای وصفش کم می آورند؛ چون ماهی است تابان که در چشمان شب می درخشد و هر ستاره را به خضوع وا می دارد. هر خنده اش، فصل تازه ای از مهر را می گشاید و حضورش به خانه رنگی از زندگی می بخشد. او شبیه شعری ناتمام است که هر بار با نگاهی، با آهی، با لبخندی، کامل تر می شود.

اگر دلِ آسمان را بگشایی، می توانی ردّ او را میان پرتوها ببینی؛ نوری که از جنس آرامش است و گرمایی دارد که سرمای جهان را ذوب می کند. در آغوشِ او، زمان متوقف می شود و دنیا طعمِ شیرینِ امنیت می گیرد؛ گویی خدا برای آفریدنش دستی از عشق و دستی از زیبایی به کار برده تا معنای مهر را در چهره ای زمینی آشکار کند.