آیا نمی دانید که لکنت زبان یا نوک زبانی صحبت کردن کودک شما طبیعی است یا نه؟ بسیاری از مشکلات رایج گفتار و زبان در کودکان با گذر زمان برطرف می‌شوند، اما برخی از مشکلات ممکن است به گفتاردرمانی نیاز داشته باشند.
هیچ دو کودکی دقیقاً در یک زمان مشخص صحبت کردن را یاد نمی گیرند. بسیاری از این موضوع به توانایی‌های ذاتی کودک، مهارت‌هایی که همزمان یاد می‌گیرد، میزان مواجهه او با زبان و واکنش‌های دیگران به تلاش‌های او برای صحبت کردن بستگی دارد.
با این حال، نقاط عطفی وجود دارد که می‌توانید در زمانی که کودک شما صحبت کردن را می‌آموزد، به آن‌ها توجه کنید.
تا سن 2 سالگی، کودک شما احتمالا کلمات را به جملات کوتاهی مانند «اون چیه؟» یا «برو بای‌بای» می‌چسباند و هر ماه کلمات جدیدی یاد می‌گیرد. کودکان 3 و 4 ساله معمولاً از جملات طولانی‌تری با چهار یا پنج کلمه استفاده می‌کنند تا درباره فعالیت‌هایشان یا آنچه در مهدکودک انجام داده‌اند صحبت کنند. معمولاً حتی افراد خارج از خانواده نیز به راحتی می‌توانند آن ها را درک کنند.
تا سن 5 سالگی، کودک شما باید بتواند تمامی صداهای گفتاری را به درستی تلفظ کند (هرچند تلفظ برخی از صداها ممکن است هنوز دشوار باشند) و حروف و اعداد را بشناسد. همچنین باید بتواند داستان‌های کوتاه تعریف کند و مکالمه ای مختصر را هندل کند.
مهارت‌های زبانی کودکان همچنان گسترش می یابد و تا پایان کلاس دوم، معمولا قادر به انجام مکالمات واقعی هستند که در آن‌ها به اطلاع‌رسانی و متقاعد کردن دیگران می‌پردازند، نوبت صحبت کردن را رعایت می‌کنند، در موضوع باقی می‌مانند و از تماس چشمی استفاده می کنند.
در حالی که کودک شما یاد می‌گیرد صحبت کند، ممکن است در انتقال ایده‌های خود مشکل داشته باشد یا با دیگر مشکلات زبانی مواجه شود. تجربه برخی از مشکلات در هنگام یادگیری صحبت کردن کاملا طبیعی است. اما این مشکلات رایج گفتار و زبان ممکن است به نوبه خود بر توانایی کودک برای یادگیری مهارت‌های جدید و مهم مانند خواندن و نوشتن تأثیر بگذارد.
در ادامه برخی از مشکلات رایج و راهکارهایی برای کمک به کودک برا یبرطرف کردن آن ها برای شما آورده شده است.
تلفظ نادرست
تا سن 4 سالگی تا 5 سالگی، بیشتر کودکان باید بتوانند همه صداهای گفتاری را به درستی تلفظ کنند. تا آن زمان، ممکن است متوجه شوید که کودک شما صداهای خاصی را که دشوار هستند با صداهای دیگر که گفتن آن‌ها آسان‌تر است جایگزین می‌کند. به عنوان مثال، به جای گفتن «می کنی»، ممکن است بگوید «می تنی».
در ادامه نکاتی در مورد نحوه انتظار برای تکامل تلفظ کودک شما با افزایش سن او آورده شده است.
- تا سن 1 سالگی: کودک شما هجاهایی مانند «ماماما» یا «بابابا» را به هم می‌چسباند.
- تا سن 3 سالگی: افرادی که کودک شما را می‌شناسند می‌توانند گفتار او را درک کنند و کودک شما می‌تواند بیشتر حروف مانند «م»، «ن»، «ه»، «و»، «پ»، «ب»، «ت»، «د»، «ک»، «گ»، و «ف» را در کلمات بگوید.
- تا سن 4 سالگی: بیشتر افراد می‌توانند گفتار کودک شما را درک کنند و کودک شما می‌تواند حروف «ی» و «و» را در کلمات بگوید. اما ممکن است همچنان در تلفظ صداهایی مانند «س»، «ش»، «چ»، «ژ»، «ن»، «ث»، «ذ»، «ل»، و «ر» اشتباه کند.
برای حل مشکل تلفظ نادرست چه کار می‌توانید بکنید؟
کودکان با گوش دادن یاد می‌گیرند، بنابراین مهم است که از بدو تولد کودک خود را در معرض گفتار قرار دهید. با کودک خود صحبت کنید، برایش کتاب بخوانید و با او بازی کنید. آنچه را که شما و کودکتان انجام می‌دهید با جزئیات توصیف کنید و با بزرگتر شدن کودک از جملات طولانی‌تر استفاده کنید.
صرف نظر از اینکه چقدر تلفظ نادرست کودکتان برای شما شیرین است، حتماً در هنگام صحبت کردن، کلمات را درست بیان کنید. گفتار کودک را تصحیح نکنید، فقط آنچه که کودک گفته را درست تکرار کنید. بر روی آنچه که کودکتان به درستی می‌گوید تمرکز کنید. در غیر این صورت، ممکن است کودک دچار ناامیدی شود و از صحبت کردن امتناع کند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟
در حالی که بیشتر مشکلات رایج گفتار و زبان با گذشت زمان و تمرین خود به خود حل می‌شوند، اگر کودک شما در صحبت کردن واضح مشکل دارد، در هنگام صحبت کردن دچار ناامیدی می‌شود یا افراد نمی‌توانند صحبت‌های کودکتان را بفهمند، بهتر است با پزشک مشورت کنید.
این مشکل ممکن است به دلیل اختلال در تلفظ باشد، به این معنا که کودک نمی‌تواند هماهنگی لازم را بین لب‌ها، زبان و کام برای تولید صداهای خاص برقرار کند. یا ممکن است به دلیل اختلال آوایی باشد. به این معنا که کودک از نظر فیزیکی قادر به تولید صداهای صحیح است اما به طور مداوم نمی‌تواند آن‌ها را در برخی کلمات تولید کند. کودکان ممکن است همزمان دچار اختلال در تلفظ و اختلال آوایی باشند.
سایر نشانه های اختلال در تلفظ
- افزودن صدا اضافی به کلمات (مانند گفتن «مهداد» به جای «مداد»)
- تغییر صداها (همیشه گفتن «و» به جای «ر» مااند گفتن “بویم” به جای “بریم”)
- حذف صداها (نگفتن «ک» در کلماتی مانند «تراکتور»)
ممکن است متوجه شوید که کودک شما نسبت به صحبت کردن با دیگران حساسیت نشان می‌دهد و ممکن است از گفتن برخی کلمات کاملا خودداری کند.
اگر شما یا پزشک کودکتان در مورد گفتار او نگرانی دارید، بهتر است منتظر ارزیابی نباشید.
اگر پزشک مشکوک به وجود اختلال در تولید صدا در کودک شما باشد، ممکن است شما را به یک آسیب‌شناس گفتار-زبان ارجاع دهد. این متخصصان می توانند صداهایی را که کودک شما با آن‌ها مشکل دارد شناسایی و اصلاح کنند و فعالیت‌هایی را برای بهبود شرایط پیشنهاد دهند که می‌توانید در خانه با هم تمرین کنید.
اگر اختلال تلفظ به مشکل فیزیکی مرتبط باشد، پزشک ممکن است شما را به متخصصانی مانند شنوایی‌سنج، دندان‌پزشک کودکان، یا متخصص گوش، حلق و بینی ارجاع دهد.
لیسپینگ
لیسپ یک خطای تلفظی خفیف و یکی از مشکلات رایج گفتار و زبان است. این مشکل ناشی از قرارگیری نادرست زبان است و می‌تواند بر صداهایی مانند «س»، «ش»، «چ»، و «ژ» تأثیر بگذارد.
لیسپینگ جلو زبان شایع‌ترین نوع است و زمانی اتفاق می‌افتد که کودک با فشار دادن زبان از میان دندان‌ها به جای پشت آن‌ها، صدا را تولید می‌کند. لیسپینگ جانبی ممکن است به دلیل خروج هوا از دو طرف زبان ایجاد شود که باعث تولید صدایی «گل‌آلود» می‌شود.
چه کار می‌توانید بکنید؟
همیشه صداهای «س» را به درستی در گفتار خودتان تلفظ کنید تا کودک بداند که چگونه باید این صداها را تلفظ کند.
همچنین اطمینان حاصل کنید که کودک شما می‌تواند با دهان بسته و لب‌های بسته به راحتی از بینی نفس بکشد و هرگونه مشکل آلرژی، سرماخوردگی یا سینوس‌های او را درمان کنید.
وضعیت تنفس با دهان باز ممکن است به این معنا باشد که چیزی باعث شده زبان به صورت تخت قرار گیرد و بیرون بزند، که می‌تواند یکی مشکلات رایج گفتار و زبان را ایجاد کند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟
بسیاری از کودکان هنگام یادگیری صحبت کردن دچار لکنت می‌شوند، و بیشتر آن‌ها تا حدود 7 سالگی صدای «س» را به درستی تولید می‌کنند.
اما اگر کودکتان در 5 سالگی هنوز دچار لکنت است، بهتر است قبل از اینکه این مشکل به یک عادت تبدیل شود، به یک گفتاردرمانگر مراجعه کنید، به‌ویژه اگر حرف های کودک شما سخت فهمیده می‌شود و مشکلات دیگری در تولید صداهای گفتاری دارد.
تاخیر در بیان زبانی
تاخیر در بیان زبانی زمانی است که یک کودک در ارتباط کلامی دچار مشکل است، اما توسعه زبانی او در سایر جنبه‌ها به‌طور معمول پیش می‌رود.
برای برخی کودکان، این موضوع بخشی از روند رشد آن‌ها است و به زودی جبران خواهد شد. اما برای برخی دیگر ( به ویژه اگر در یادگیری زبان الگوی غیرمعمولی داشته باشند ) این ممکن است بخشی از یک مشکل بزرگ تر یا اختلال در بیان زبانی باشد.
کودکان 2 و 3 ساله معمولا با مهارت‌های جدید گفتاری و زبانی خود مشکل دارند. گاهی اوقات، کودک شما آنقدر مشتاق ارتباط با شما است که ممکن است زمانی که متوجه منظور او نمی‌شوید، دچار تپق شود.
تا سن 4 سالگی، افکار کودک شما باید به راحتی و با جمله‌های کامل جریان یابد. در این مرحله، کودک شما نباید برای مدت طولانی متوقف شود و فکر کند که چه بگوید یا چگونه بگوید.
چه کار می‌توانید بکنید؟
کودک شما نحوه صحبت کردن را از شما یاد می‌گیرد، بنابراین حتماً در طول روز به طور مکرر با کودکتان صحبت کنید. به او بگویید که چه می‌کنید و دنیای اطرافش را توصیف کنید. و این را بدانید که هرگز برای شروع خواندن منظم برای کودک خود خیلی زود یا دیر نیست.
برای کمک به کودک در تبدیل افکار به جملات، به او نشان دهید که این جملات چگونه باید صدا دهند. فرض کنید کودک شما به شدت می‌خواهد که جوراب‌هایش را بپوشید. ممکن است بگوید: “مامان! تو جوراب، من جوراب، لطفا!”
پاسخ دادن به آنچه او سعی دارد بگوید مفید است: «تو می‌خوای که من بهت کمک کنم تا جورابت رو بپوشی.» همچنین، گسترش دادن جملات او نیز کمک‌کننده است: “«ببین، جورابای تو راه‌راه‌های آبی و سبز دارن. من دارم اونا را روی پاهات می‌پوشم.”
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید؟
کودکانی که توانایی کمتری در استفاده از زبان برای ارتباط دارند ممکن است دچار تاخیر در بیان زبانی باشند، در واقع، این موضوع در کودکان مدرسه‌ای نسبتاً شایع است.
در حالی که برخی از کودکانی که تاخیر در بیان دارند، «شکوفا شدن دیرهنگام» را تجربه می‌کنند و در نهایت به همسالان خود می‌رسند، اما برخی دیگر برای رسیدن به این هدف نیاز به دریافت کمک از یک گفتاردرمانگر دارند.
گاهی اوقات، این مشکل کودکان تا زمانی که به پیش‌دبستانی یا مهدکودک نروند، تشخیص داده نمی‌شوند. اما اگر کودک 2 ساله شما فقط کلماتی را که می شنود تکرار می‌کند به جای اینکه از آن‌ها به صورت خود جوش استفاده کند، یا اگر او با ارتباط کلامی مشکل دارد و فقط به نیازهای آنی خود محدود می‌شود، بهتر است با پزشک مشورت کنید.
اگر کودک پیش‌دبستانی شما، شرایط زیر را داشته باشد ممکن است بخواهید به پزشک مراجعه کنید.
- دایره واژگان خود را گسترش نمی‌دهد و به نظر نمی‌رسد که کلمات جدید را به خاطر بسپارد.
- در استفاده از کلمات به ترتیب صحیح در جملات مشکل دارد.
- کلمات را از جملات حذف می‌کند.
- مکرراً مکث می‌کند یا می‌گوید “اِمممم”
کودکانی که اختلالات بیان زبانی دارند ممکن است در مدرسه دچار مشکل شوند که این می‌تواند منجر به ناامیدی و مشکلات رفتاری شود.
اگر در مورد توانایی کودک تان در استفاده از زبان نگران هستید، همیشه ایده خوبی است که این موضوع را با پزشک کودکتان مطرح کنید. در صورت لزوم، پزشک ممکن است او را به گفتاردرمانی ارجاع دهد.
لکنت زبان
لکنت نوعی ناهمگونی در گفتار است، یا وقفه‌ای در جریان صحبت کردن و یکی از مشکلات رایج گفتار و زبان است.
این غیرعادی نیست که کودکان دوره‌ای را تجربه کنند که در آن به اندازه کافی روان صحبت نمی‌کنند یا لکنت دارند. به هر حال، آن‌ها در چند سال اول زندگی در توانایی بیان خود،رشد سریع را تجربه می‌کنند. قبل از 5 سالگی، ممکن است در گفتار تردید کنند یا کلمات را به طور کامل تکرار کنند. اما برای بیشتر کودکان، این لکنت از بین می رود.
مشکل، زمانی بروز می‌کند که توان ذهنی کودک از توانایی زبانی او بیشتر باشد. گاهی اوقات کودکان آنقدر هیجان‌زده هستند که به شما بگویند چه چیزی در ذهنشان است، یا ممکن است خسته، عصبانی یا ناراحت باشند، که نمی‌توانند به راحتی کلمات خود را بیان کنند. یا ممکن است هنوز به طور کامل فرآیند یادگیری زبان را تسلط نداشته باشند.
نمونه‌هایی از ناهنجاری‌های معمول در گفتار که نیازی به نگرانی ندارند عبارتند از:
- تکرار یک کلمه یا عبارت، مانند “کجا-کجا می‌روی؟”
- اضافه کردن کلمات پرکننده در جمله، مانند “من، اِم، می‌خوام، اِم، برم بیرون.”
- متوقف شدن در وسط جمله و دوباره شروع کردن، مانند “من رفتم – رفتم به فروشگاه.”
اما اگر کودک پیش‌دبستانی شما علائم زیر را نشان داد که نشانه‌ای از لکنت واقعی است، با پزشک کودکتان صحبت کنید:
- تکرار یک صدا درون یک کلمه، مانند “ک-ک-کجا می‌روی؟”
- کشیدن یک صدا، مانند “صصصبر کن روی صندلی.”
- قطع شدن صدا، یا لحظاتی که کودک تلاش می‌کند صحبت کند اما هیچ صدایی بیرون نمی‌آید.
کاری که می‌توانید انجام دهید
نحوه واکنش شما به کودکی که لکنت دارد بسیار مهم است. صدای خود را آرام و صحبت‌هایتان را آهسته کنید. به او نگویید که آهسته صحبت کند. فقط خودتان به آرامی صحبت کنید و او از شما پیروی خواهد کرد. ارتباط چشمی را حفظ کنید، لبخند بزنید و صبور باشید.
اگر از کودک رو برگردانید و بی‌صبرانه عمل کنید یا صحبت او را قطع کنید، برای “گفتن” احساس فشار پیدا می‌کند که ممکن است وضعیت را بدتر کند. اگر ناراحتی‌تان را نشان دهید، کودک این را درک کرده و ممکن است بیشتر به لکنت خود آگاه شود.
برای افزایش اعتماد به نفس کودک، به طور منظم با او وقت بگذرانید و از حواس پرتی های گوشی یا تلویزیون دوری کنید. کودک خود را برای موفقیت‌هایی که ارتباطی با گفتار و زبان ندارند تشویق کنید.
چه زمانی باید برای لکنت زبان به پزشک مراجعه کنید
بیشتر کودکان تا قبل از ۵ سالگی لکنت خود را از بین می برند. اما برخی از کودکان به لکنت ادامه می‌دهند و دلیل آن نامشخص است. گاهی اوقات لکنت با گذشت زمان شدیدتر می‌شود یا ممکن است شدت آن از روزی به روز دیگر متفاوت باشد.
توصیه می شود که در صورت مشاهده موارد زیر با یک آسیب‌شناس گفتار-زبان مشورت کنید:
- کودک شما بعد از ۳/۵ سالگی شروع به لکنت می‌کند.
- لکنت کودک شما بیشتر از ۶ تا ۱۲ ماه طول می‌کشد.
- لکنت به حدی بدتر می‌شود که کودک فک خود را منقبض می‌کند یا برای گفتن کلمات صورت خود را به هم می فشارد.
- کودک شما به دلیل لکنت از صحبت کردن اجتناب می‌کند.
- در خانواده‌تان سابقه لکنت وجود دارد.
آسیب‌شناس گفتار-زبان یک ارزیابی انجام می‌دهد تا مشخص کند آیا لکنت کودک احتمالا ادامه خواهد داشت یا خیر، و می‌تواند با کودک شما روی درمان‌هایی کار کند که شدت لکنت را کاهش می‌دهد.
آپراکسی گفتاری کودکان
آپراکسی گفتاری کودکان (CAS) جزو مشکلات رایج گفتار و زبان نیست و یک اختلال نادر عصبی است که توانایی کودک در ایجاد حرکات دقیق مورد نیاز برای تلفظ صداها، هجاها و کلمات را تحت تأثیر قرار می‌دهد.
این مشکل به دلیل ضعف یا فلج عضلانی نیست، بلکه به دلیل مشکل مغز در هماهنگی بخش‌های بدن مورد نیاز برای تولید گفتار ایجاد می‌شود. این یک وضعیت نادر است و تخمین زده می‌شود که از هر ۱۰۰۰ کودک، ۱ تا ۲ نفر به آن مبتلا هستند.
اگر کودک شما CAS دارد، ممکن است برخی از موارد زیر را تجربه کند:
- تلفظ نادرست صداهای مصوت در کلمات، مانند “سک” به جای “ساک”
- توقف یا انتقال‌های نامناسب بین هجاها، صداها یا کلمات
- تلفظ صحیح یک صدای ساده در یک زمان و تلفظ نادرست آن در زمان دیگر
- به نظر می‌رسد که کودک در هماهنگی لب‌ها، زبان یا فک برای تولید صداها دچار مشکل است
- جایگزینی یا حذف صداهای دشوار، و ایجاد اشتباهات در تلفظ صداهای مصوت و صامت که گفتار او را نامفهوم می‌کند
- داشتن مشکلات بیشتر با عبارات طولانی‌تر نسبت به عبارات کوتاه‌تر
- داشتن زیر و بمی، کیفیت صوتی، سرعت صحبت کردن و بلندی صدا که ممکن است به درستی به نظر نرسد
- درک بهتر از چیزی که قادر به بیان آن هستند
کاری که می‌توانید انجام دهید
اگر کودک شما نشانه‌هایی از CAS نشان می‌دهد، مهم است که فوراً از یک آسیب‌شناس گفتار-زبان کمک حرفه‌ای بگیرید. کودکان مبتلا به CAS معمولاً به درمان فشرده در سنین پایین نیاز دارند تا بتوانند قابل درک باشند.
شما می‌توانید با آرام صحبت کردن، به کودک خود وقت بدهید تا پاسخ دهد، و توصیه‌های آسیب‌شناس گفتار-زبان را در خانه دنبال کنید.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کنید
CAS در کودکان زیر ۳ سال به ندرت تشخیص داده می‌شوند. اما اگر به هر دلیلی نگران کودک ۲ ساله خود هستید، بهتر است با یک آسیب‌شناس گفتار-زبان مشورت کنید.
در سنین ۱۸ ماهگی تا ۲ سالگی، کودکان مبتلا به CAS ممکن است فقط چند صدای مصوت را تلفظ کنند. همچنین ممکن است اولین کلمات خود را دیرتر بگویند (کودکان معمولاً در حدود اولین سالگرد تولد خود شروع به گفتن کلمات ساده می‌کنند) و با گذشت زمان از تعداد کمتری کلمه استفاده کنند.
همان‌طور که کودکان در سنین ۳ تا ۴ سالگی کلمات بیشتری بیان می‌کنند، ممکن است علائم برجسته‌تری از CAS مشاهده کنید. اگر فکر می‌کنید که کودک شما ممکن است علائم این وضعیت را در این سن داشته باشد، بسیار مهم است که با پزشک کودکتان یا یک آسیب‌شناس گفتار-زبان صحبت کنید.
نشانه‌های دیگر مشکلات گفتار یا زبان
برخی تأخیرهای گفتار یا زبان گاهی به دلیل کاهش شنوایی است. به ویژه در کودکانی که سابقه عفونت گوش دارند.
کودکان با کاهش شنوایی ممکن است تا حدود ۱ سالگی به نام خود پاسخ ندهند و تا زمانی که ۲ ساله شوند به ندرت تلاش کنند تا صحبت کنند یا دیگران را تقلید کنند.
کاهش شنوایی ممکن است در هنگام تولد وجود داشته باشد و در حین غربالگری شنوایی نوزاد تشخیص داده شود، یا ممکن است اولین نشانه‌ها را بعداً متوجه شوید.
اگر هر گونه نگرانی دارید که کودک شما کاهش شنوایی دارد یا در معرض خطر کاهش شنوایی است، با پزشک کودک تماس بگیرید، درخواست ارزیابی شنوایی توسط شنوایی‌شناس در مدرسه کودک را ارائه بدهید، یا از یک شنوایی سنج وقت بگیرید.
گاهی اوقات، مشکلات جزئی گفتاری با افزایش مهارت‌های گفتاری کودک از بین می‌روند. اما برخی از مشکلات رایج گفتار و زبان نیاز به توجه حرفه‌ای دارند. اگر شما یا معلم کودک متوجه مشکلی شدید، کودک شما می‌تواند یک ارزیابی دریافت کند.
مهم است که اگر در کودکان کوچکتر هر یک از موارد زیر را مشاهده کردید، از پزشک کودک یا یک آسیب‌شناس گفتار-زبان کمک بگیرید:
- کودک ۲ ساله شما نمی‌تواند درک کند که دیگران چه می‌گویند، نمی تواند حداقل ۵۰ کلمه بگوید، یا نمی‌تواند دو کلمه را به هم پیوند دهد.
- کودک شما در پایان سال دوم خود به سوالات ساده پاسخ نمی‌دهد یا دستورهای ساده را نمی‌پذیرد (“این چیه؟” یا “کلاهت کجاست؟”).
- کودک ۳ ساله شما در صحبت کردن و بازی با کودکان دیگر مشکل دارد و به کتاب‌ها بی‌علاقه به نظر می‌رسد.
در کودکان بزرگتر – به ویژه در سنین ۵ سال به بالا – به دنبال علائم زیر از اختلال گفتار یا زبان باشید:
- کودک شما واضح صحبت نمی‌کند و دیگران نمی‌توانند او را بفهمند.
- کودک شما هنگام صحبت کردن دچار آبریزش از دهان می‌شود یا نمی‌تواند بزاق خود را مدیریت کند. (این ممکن است نشانه یک مشکل جسمی باشد که نیاز به توجه پزشکی دارد.)
- صدای کودک شما به طور قابل توجهی با صدای همسالانش متفاوت است مثلا خشن، خراشیده یا نفس‌گیر است، اما این به دلیل بیماری نیست و پس از مدت کوتاهی بهبود نمی‌یابد.
- کودک شما به نظر می‌رسد در درک صحبت‌های دیگران مشکل دارد. ممکن است به ندرت سوال بپرسد (یا اصلاً سوال نپرسد) و اغلب اجازه دهد بزرگسالان بیشتر صحبت کنند.
- کودک شما اغلب نمی‌تواند کلمه مناسب را برای بیان منظور خود پیدا کند. به عنوان مثال، ممکن است کلمات با معانی مرتبط (“کیک” به جای “کاپ‌کیک”)، کلمات با صداهای مشابه (“تاک” به جای “راک”)، یا کلمات بصری مرتبط (“ساعت” به جای “ساعت دیواری”) را جایگزین کند.
- کودک شما دور کلمات می‌چرخد (“چیزی که روی آن غذا می‌خوریم” برای میز) یا اغلب از کلمات خاص استفاده نمی‌کند و به جای آن از “چیز” یا “چیزها” استفاده می‌کند.
- کودک شما در هنگام صحبت کردن مکث می‌کند، دائماً تلاش می‌کند کلمات را بیان کند، یا به سادگی تسلیم می‌شود و اغلب می‌گوید “ولش کن.”
شما بهتر از هر کسی کودکتان را می‌شناسید. اگر نگران مشکلی هستید، بدون تردید با پزشک کودکتان مطرح کنید. مداخله زودهنگام در مورد مشکلات رایج گفتار و زبان بسیار مهم است.
