قصه حبابی و زباله ها

قصه حبابی و زباله ها

حبابی ماهی کوچولوی قرمزی بود که با خانواده اش در دره آب های نقره ای زندگی می کرد. اون ها لابه لای جلبک های سبز و زیبای دریا خونه ی کوچکی داشتند. دریای آب های نقره ای خیلی تمیز و زیبا بود ولی چند وقتی بود که ماهی کوچولو چیزهای عجیب غریبی در دریا می دید. چیزهایی مثل پلاستیک، ظرف و شامپو، شیشه نوشابه و قوطی کنسرو که دایره ای شکل بود و لبه های تیزی داشت و شکل ماهی روی اون کشیده شده بود.

اون از دیدن این چیزها خیلی تعجب می کرد. یک روز صبح که رفت با دوستاش بازی کنه لابه لای زباله ها گیر کرد. اون داشت از بوی زباله ها حالش به هم می خورد و بیهوش می شد. بالاخره با هر زحمتی که بود خودش رو نجات داد، ولی با بوی بد زباله ها نمی شد هیچ کاری کرد. اون پیش مادرش رفت و ماجرا رو براش تعریف کرد.

مادرش گفت: چند وقتی که این بوها رو می فهمم و منو خیلی اذیت می کنه. اون از همسایه ها شنیده بود که چند تا از ماهی های کوچولوی قرمز هم به خاطر این بوها راهی بیمارستان دریایی شدن. بیمارستان دریایی جایی بود که دکتر اختاپوس با همکارانش بیماران را در آن جا درمان می کردند.

حبابی به مادرش گفت: باید برای حل این مشکل فکر بکنیم. مادرش گفت: بله باید با هم همفکری بکنیم و تصمیم خوب و عاقلانه ای بگیریم. حبابی به یاد دوستش ستاره افتاد. ستاره دختری بود که هر روز با مادرش کنار ساحل می اومد و حبابی و دوستانش رو تماشا می کرد. حبابی هم هر روز برای دیدن ستاره به نزدیک ساحل می رفت و در اونجا با دوستانش بازی می کرد. حبابی و دوستانش تصمیم گرفتن به کمک همدیگه کم کم زباله ها را نزدیک ساحل ببرن.

اون روز وقتی ستاره کنار ساحل رفت تعداد زیادی زباله دید و همون لحظه چشمش به حبابی و دوستاش افتاد که هنوز مشغول آوردن اون ها از دریا بودن. ستاره و مادرش ها هم تصمیم گرفتن تا همه زباله ها رو جمع کنن. اون ها کیسه هایی آوردن و کم کم همه زباله ها رو جمع آوری کردن و به این ترتیب به کمک حبابی و دوستانش دریا از زباله ها پاک شد.

ستاره و مادرش روی تابلوی نزدیک دریا از زبان ماهی ها نوشتن: دریا خانه ماست لطفا در خانه ما زباله نریزید. از اون روز به بعد حبابی و دوستانش تونستن زندگی بهتر و راحت تری در دریا داشته باشن.