علت و راهکارهای درمان پرخوری عصبی

برخی از افراد زمانی که عصبی و ناراحت هستند میل بیشتری به غذا خوردن و همچنین خوردن شیرینی جات دارند. اما سوال اینجاست وقتی ناراحت هستیم، چرا پرخوری می کنیم و چه اتفاقاتی برای بدن ما می افتد وقتی که این کار را انجام می دهیم؟

بیشتر ما گاهی اوقات احساس می کنیم که تمایل شدیدی برای خوردن بیشتر از حد معمول داریم. این نوع افراط گهگاه برای همه ما پیش می آید، اما زمانی که این رفتار تبدیل به یک عادت شود و به طور مکرر اتفاق بیفتد، ممکن است یک عامل خطر برای ابتلا به شرایط جدی تری باشد.

پرخوری عصبی چیست؟

اختلال پرخوری عصبی (BED) یک اختلال روانی است که با خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاه (معمولا کمتر از دو ساعت) تا زمانی که احساس سیری ناخوشایند داشته باشید، مشخص می شود. این کار بدون هیچ گونه رفتار جبرانی مانند استفراغ یا ورزش شدید انجام می شود، اگرچه کسانی که به این اختلال مبتلا هستند ممکن است در دیگر بخش های روز خود نیز “قوانین غذایی” خاصی را اعمال کنند.

این اپیزودها معمولا از قبل برنامه ریزی می شوند، گاهی اوقات جنبه آیینی دارند و معمولا به تنهایی انجام می شوند. ممکن است شامل غذاهای خاصی باشند و به جای اینکه یک لذت باشند، تجربه هایی بسیار ناراحت کننده و آزاردهنده هستند. در نتیجه، پرخوری می تواند منجر به احساسات منفی پیچیده ای مانند گناه، شرم و انزجار شود. هم مردان و هم زنان از هر سنی ممکن است به این روش غذا بخورند، اما اغلب در دوران نوجوانی یا اوایل بیست سالگی بروز می کند و در زنان شایع تر است.

پرخوری عصبی با پرخوری معمولی چه تفاوتی دراد؟

پرخوری می تواند در هر زمان از روز و با هر نوع غذایی اتفاق بیفتد، اما در عصرها و شب ها و با غذاهای خوشمزه و اغلب شیرین، احتمال وقوع آن بیشتر است. پرخوری گهگاه به معنای ابتلا به BED نیست، با این حال اگر این امر به طور منظم تکرار شود، ممکن است یک عامل خطر برای ابتلا به این اختلال باشد. هنگامی که شما نیاز غیرقابل کنترلی برای خوردن احساس می کنید، اغلب مقدار زیادی غذا را به سرعت مصرف می کنید و این کار را حداقل یک بار در هفته و برای حداقل سه ماه انجام می دهید، باید خود را برای مشاوره و پشتیبانی به پزشک عمومی معرفی کنید.

علت پرخوری عصبی چیست؟

علت های مشخصی برای اختلال پرخوری عصبی (BED) شناسایی نشده است. با این حال، عوامل بیولوژیکی، روانی، اجتماعی و فرهنگی متعددی ممکن است در بروز این اختلال نقش داشته باشند.

این عوامل ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• اگر یکی از اعضای خانواده به این اختلال مبتلا باشد، احتمال ابتلای شما نیز افزایش می یابد. همچنین، اگر شما یا یکی از اعضای خانواده با سوءمصرف مواد دست و پنجه نرم کنید، این ممکن است نشان دهنده انتقال ژن هایی باشد که نحوه واکنش بدن به سیستم پاداش طبیعی بدن را تحت تأثیر قرار می دهند.
• اگر تاریخچه طولانی ای از رژیم های غذایی دارید، این نوع محدودیت غذایی می تواند باعث ایجاد تمایل شدید به غذا خوردن شود، به ویژه زمانی که اراده شما ضعیف شده باشد، مانند در پایان روز.
• استرس بالا و افزایش فشارهای زندگی نشان داده شده است که اغلب پیش از یک حمله پرخوری رخ می دهند.
• اگر در دوران کودکی با مشکلاتی مانند چاقی، تعارضات خانوادگی، مشکلات پرورشی یا تراما مواجه بوده اید.
• اگر احساسات منفی و نگرش های منفی نسبت به تصویر بدنی خود دارید، عزت نفس پایین دارید و ارزش خود را نمی شناسید. این عوامل همراه با فشارهای اجتماعی و فرهنگی برای تطابق، می توانند استرس را افزایش داده و احتمال بروز رفتارهای غذایی اختلالی را بیشتر کنند.
• اگر تشخیص اختلال وسواسی-جبری (OCD) را دریافت کرده اید، ارتباطی میان این اختلال و اختلالات غذایی از جمله BED وجود دارد.

چگونه تشخیص دهیم که گرسنگی احساسی داریم؟

گرسنگی احساس طبیعی است که به ما پیام می دهد که باید غذا بخوریم. احساس گرسنگی معمولا پس از چند ساعت بدون غذا خوردن آغاز می شود و معمولا به عنوان یک احساس ناخوشایند در نظر گرفته می شود. علائم جسمانی ممکن است شامل صدای شکم و حس خالی بودن باشد. معمولا پس از خوردن غذا، پس از حدود 20 دقیقه احساس سیری می کنیم. در مقابل، گرسنگی احساسی شامل احساس فوریت است که ممکن است در پاسخ به احساسات منفی یا مثبت باشد و کسانی که به دنبال ارضای گرسنگی احساسی هستند، معمولا به سیری نمی رسند.

پرخوری عصبی (BED) از هر دوی این موارد متفاوت است زیرا با اپیزودهای خاصی از مصرف سریع و زیاد غذا مشخص می شود که نه ناشی از گرسنگی است و نه از نیاز متابولیک، و همراه با احساس از کنترل خارج بودن است.

پرخوری عصبی چه زمانی اتفاق می افتد؟

معمولا تمایل به خوردن تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله محیط اطراف ما تحریک می شود. دیدن غذاها، بوها و حتی افرادی که در کنار آنها هستیم می تواند باعث خوردن شود، همچنین محرک های داخلی از جمله گرسنگی، تشنگی، هوس ها، عدم تعادل هورمونی و احساسات ما نیز نقش دارند.

در مورد پرخوری عصبی (BED)، ترکیبی از عوامل محیطی، بیولوژیکی و روانی است که با هم ترکیب می شوند. گاهی اوقات کسانی که به BED مبتلا هستند احساس می کنند از عمل خوردن جدا شده اند و حتی ممکن است در به یاد آوردن اینکه چه چیزی خورده اند، مشکل داشته باشند.

بعد از پرخوری عصبی چه اتفاقی در بدن ما رخ می دهد؟

معده به اندازه یک مشت است، اما می تواند چهار برابر این اندازه بزرگ شود. غذاها ممکن است احساسات مختلفی ایجاد کنند وقتی که به طور زیاد مصرف شوند. رایج ترین احساس، “افت انرژی” ناشی از مصرف زیاد قند است که معمولا با کاهش انرژی به سرعت بعد از ترک خون همراه است. خوردن مقدار زیاد غذا همچنین ممکن است باعث کسالت شود چون بدن منابع خود را به هضم غذا اختصاص می دهد.

پرخوری مفرط می تواند هورمون های گرسنگی و سیری (گرلین و لپتین) را مختل کند. با گذشت زمان، برخی افراد به لپتین مقاوم می شوند که به این معنی است که بدن احساس سیری را تشخیص نمی دهد و این می تواند منجر به پرخوری بیشتر و افزایش وزن و تمامی مشکلات سلامتی مرتبط با آن شود.

برای درمان پرخوری عصبی چه اقداماتی انجام دهیم؟

رویکرد مناسب برای هر فرد ممکن است متفاوت باشد و بستگی به عواملی دارد که باعث پرخوری او می شود. اگر شما یا یکی از عزیزانتان مشکوک به پرخوری عصبی هستید، به پزشک عمومی مراجعه کنید و درخواست ارجاع به یک متخصص کنید. آنها ممکن است شما را به درمان هایی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) ارجاع دهند که به شما کمک می کند رفتارها و الگوهای فکری و احساسی خود را بررسی کنید. درمانگر شما با شما کار خواهد کرد تا راه های سازنده ای برای واکنش به این افکار و احساسات پیدا کند. همچنین، درمان بین فردی یک نوع درمان کوتاه مدت است که به عوامل استرس فعلی در زندگی شما پرداخته و به رفع آنها کمک می کند.

رویکردی آگاهانه تر به غذا خوردن نیز ممکن است یک مداخله مفید باشد.
پرخوری عصبی یک انتخاب نیست و تقصیر شما یا شکست شما نیست. ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا بفهمید چرا رفتارهای پرخوری را به طور مداوم اتخاذ می کنید و نیاز به انگیزه و اراده برای انجام اقدامی در این راستا دارید.

اگر با این مشکل دست و پنجه نرم می کنید، با پزشک عمومی خود صحبت کنید. آنها باید قادر باشند خدمات و پشتیبانی های مناسب را به شما معرفی کنند.

سخنی از نی نی تینی

اگر شما یا یکی از عزیزانتان با رفتارهای پرخوری مواجه هستید، مهم است که برای دریافت راهنمایی و حمایت از پزشک عمومی یا مشاور تغذیه کمک بگیرید. درمان هایی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) می توانند به شما کمک کنند تا الگوهای فکری و احساسی که منجر به پرخوری می شوند را شناسایی و تغییر دهید. با اقدام به موقع و برخورداری از حمایت های لازم، می توان به بهبودی رسید.